Categorie: "Al die jaren…muziek"

Vervolg en vervolg:

1993

Een oproep ergens gelezen. Je kan een songfestivalliedje inzenden. Meteen John gebeld. Eindelijk weer eens goede reden om wat samen te doen.

Samen schrijven we het nummer: Het wordt nooi meer zoals het was. Het nummer gaat over een bosnisch meisje dat een servische vriend heeft en door de oorlog in het voormalige Joegoslavie heerst uit elkaar gedreven zijn en tegenover elkaar komen te staan. Tegen wil en dank natuurlijk. Mooi nummer dat we opnemen in de Akaiistudio van een wederzijdse vriend, die ook de muziek inspeelt op zijn wonderbaarlijke yamaha DX. Prachtig. Piano’s, strijkers en een saxsolo. Caroline zingt het nummer in en wij zenden het in. Nooit meer wat van gehoord en Ruth Jacott zingt Vrede van Henk Westbroek in plaats van ons prachtige lied.

John en ik nemen de gelegenheid te baat om meteen weer de koppen bij elkaar te steken en wat nieuwe liedjes samen op te nemen. Dat wordt een zomerbandje met : Eeuwige liefde.wma en IJscoman.mp3. Toch weer eens wat samen gedaan.

Peter Tetteroo

Vervolg:

Ik bel Basart weer eens op. Ik weet nu niet meer waarom, maar ik kan langskomen op een woensdagmiddag. Ik laat het bandje met het nummer "Noordzeestrand" horen aan de A&R manager. Hij luistert aandachtig en geeft te kennen er wel wat in te zien. Mag hij het bandje even houden, dan laat hij snel wat van zich horen.

Na een week bel ik op en ja hoor. Hij is nog steeds enthousiast. Het zou iets zijn voor Gerard Cox zegt hij. Gerard Cox? Ik snap het. Tis weer voorbij die mooie zomer was een grote hit voor Cox en deze A&R manager telde 1 en 1 op en dacht zo bij 2 te komen. Ik vond het best. Hongerend naar een hit.

Na een paar weken niks gehoord te hebben, belde ik maar eens met het management van Cox zelf. Nou daar hadden ze helemaal niks gehoord en wisten helemaal van niks. Dag meneer.

De A&R manager maar weer eens gebeld. Nou het werd toch niks op korte termijn dacht hij. Even in de koelkast en hij zou wel weer contact opnemen. Nooit meer iets van gehoord. Nog steeds denk ik dat hier een potentiële zomerhit de das is omgedaan. Maar OK. Op de plaats rust terug en weer aan het gewone werk.

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

Het filmen komt weer in een rustig vaarwater. Nee wat zeg ik. We stoppen er mee. Het strand op het monteren. Ik pak mij gitaar weer en schrijf een paar liedjes. De frequentie, de ambitie, en de productiviteit neemt drastisch af. Ik richt me voor het eerst in mijn leven op mijnmaatschappelijke carrière. (slik). Het heeft ook te maken met de geboorte van mijn kinderen. Er is simpelweg niet veel ruimte over in huis. De muziekkamer wordt babykamer. Ook kan ik niet meer ongestoord zoveel herrie maken. De kinderen slapen.

Ik maak voorlopig een laatste liedje af dat ik al een tijdje in mijn hoofd heb. Het is een bewerking van Kokomo van de Beach Boys. Niet dat ik zo weg ben van het nummer op zich, maar ik denk dat ik een enorme zomerhit kan gaan scoren met mijn Nederlandstalige bewerking van dit

nummer. Kokomo wordt Noordzeestrand.

Ik neem het op met John, Kees en Caroline en vraag een oud leerling, die ik zelf nog aan de saxofoon heb geholpen, om een saxofoonsolo in te komen spelen. Als alles klaar is ga ik sinds lange tijd weer eens de boer op met dit liedje op cassette.

Luister : noodzeestrand.wma

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

1991 De derde film:

“Het huilende zigeunermeisje”

In deze film vertellen we het verhaal rond het schilderij “Het huilende zigeunermeisje”. (dat eigenlijk een jongetje is)

Nog ambitieuzer dan de twee voorgaande films. We laten onze favoriete karakters uit de vorige films in deze film de hoofdrol spelen. De Boer en de Boerin. Noud en Clemens. Het verhaal filmen we op een locatie in Barendrecht waar een vriendin een vrijstaand Dijkhuisje bewoont.

We stoppen er veel energie in, maar uiteindelijk maken we de film niet af. We hebben alle videobeelden geschoten en rekenen er min of meer op dat we andere kennissen waarvan we weten dat zij goed zijn in het afwerken, monteren van videofilm straks kunnen vragen om ons te helpen bij de eindmontage. In de vorige twee projecten hebben Noud en ik zo eindeloos met twee videorecorders de tapes heen en weer zitten schuiven, dat we daar nu geen zin meer in hebben. Het is dan ook een koude douche als blijkt dat de twee kennissen er geen zin in hebben. Het project stopt en de banden liggen nog steeds in de kast te verstoffen. Er komt nog een tijd dat ik alsnog de film afmaak. Op de computer.

Ondertussen schrijven Noud en ik een prachtige Boerenlied voor de film. Noud en ik schrijven de tekst. Ik maak er muziek bij en neem de bas, gitaar en drums op. Wilco vraag ik voor de elektrische country licks en ik doe er zelf nog een mondharmonica bij. Als blijkt dat Noud, als boer het inzingen van het lied niet snel genoeg onder de knie krijgt doe ik zelf een proefversie. Noud zal dan later de leadvocal komen inzingen. Uiteindelijk is het bij de proefversie gebleven. John, Caroline, Lydia en Kees zingen het koortje. De clip moeten we ook nog eens maken. Aanzetten daartoe hebben we afgelopen voorjaar gemaakt. Nu nog uitvoeren.

Muziek bij deze film: Hart verloren.wma

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

1989. We maken een tweede film.

Nieuw Leven.

Wie is de echte ?

Deze film gaat over een werkeloze jongen die op een dag de Stijdkreet zit door te bladeren. Hij leest over het leven van Jezus en beseft dat hij erg veel op de goede man lijkt. Hij besluit om het ook eens te gaan proberen. Hij gaat auditie doen bij een castingbureau verkleed als Jezus. Door deze film is de bespreking van deze film in het filmprogramma “Fragmens” verweven. Ingewikkeld? In ieder geval lachen we veel en zijn we heel wat zondagmiddagen van huis. En dan natuurlijk weer: “De muziek”.

Noud en ik schrijven een gospel en we halen John erbij voor de muziek. Ook maken we een hernieuwde versie van “Vader gaat op stap”. Dat wordt “Jezus gaat op stap”. We nemen de leidjes op met het vocalgroepje waar John in die tijd meer bezig is. (Caroline, Lydia, John en Kees) We maken “videoclips”. Peter S. zingt, de dames dansen enzovoort. Het kost Noud en mij in de montage aardig wat tijd om de muziek en de beelden synchroon te krijgen. Maar…Het lukt en we zijn trots.

Luister naar het Gospellied: Oh wat een kerel.MP3

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

Muziek maken, liedjes schrijven, opnemen of film maken, verhaal bedenken, script schrijven, filmen, acteren, monteren.

Bij mij blijft het altijd een keuze tussen de twee. Of beter: dan staat het liedjes schrijven en opnemen op de eerste plaats en dan weer het filmen. Allebei leuk.

1987. Na het gebeuren rond “Vandaag of morgen” en de plaatopname en het televisieoptreden verleg ik mijn aandacht naar het maken van een film. Vroeger op single/super 8 formaat maar nu heeft de videocamera zijn intrede gedaan en dat biedt voor mij (ons) veel meer mogelijkheden. Met twee vrienden ga ik aan de slag. Noud, Clemens en ik zitten elke week een avond bij elkaar om iets te bedenken. Het wordt een film over een bijna uitgestorven diersoort. Wij noemen hem “De Pim”. In de film zien we hoe “De Pim” in huis wordt gehaald door een bioloog die zijn gedrag bestudeert teneinde de soort in leven te kunnen houden. O, ja. Het is een Parodie. Had ik dat al gezegd?

We schrijven het script, zoeken acteurs naast onszelf (Wim, Mariella, Piet, Sonja, Ragonda, Koos, C.Velaat) filmen en monteren. Waar blijft de muziek? Natuurlijk grijp ik mijn kans weer om met muziek aan de gang te gaan. Samen met John schrijf ik de muziekscore van de film. Ook schijven we samen met Clemens, in één uur een nieuw liedje: “Vraag het aan de slager”. Dit nummer nemen we op en filmen meteen daar achter aan onze eerste Videoclip. Koos zingt de lead. Weer een nieuw kunstje erbij geleerd. Het schrijven van filmmuziek.

Een lied uit "De Pim": vraag het aan de slager.wma

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

1986. Iets later in het jaar wordt het programma nog een keer uitgezonden, nu op de BRT. Inmiddels heb ik nog wat andere liedjes naar Peter Blanker gestuurd. Warm houden. Een liedje “Elke Morgen” vindt hij leuk en hij neemt een eigen versie op. Ik vind zijn uitvoering helemaal niks maar, wederom, niet zeuren in zo’n verhaal. Ik koop wat instrumenten erbij. Een Ovation Akoetsische gitaar, een Yamaha synthesizer en een programmeerbare Roland drumcomputer. Even blijven volhouden, straks ben ik een bekende zanger-liedjesschrijver.

Elke morgen eigen versie: Elke morgen.mp3

Elke morgen Peter Balker versie: elke morgen Blanker.mp3

Ik maak nog wat liedjes. Stuur de cassettes weer op, maar er treed weer radiostilte op. Ik hoor niks meer en besef dat ik beter geen ambities meer in deze richting kan hebben omdat het niet lukt. Ik ben niet goed genoeg of heb geen geluk genoeg of doe niet genoeg mijn best om er te komen. OK. Op de plaats rust.

Zoals al eerder gebeurde. Ik verruil mijn muzikale ambities voor die van de film. Met drie vrienden ga ik me werpen op het maken van videofilms. Het zelf muziek maken komt voorlopig in dienst van de films te staan. Daarover volgende week meer.

Peter Tetteroo

→

Vervolg:

In de studio in Brussel worden we ontvangen door Wouter Stips (schilderwerk van Wouter Stips). De broer van Robert Jan. Hij is de productieleider. Ik vind alles goed. Ze hebben een vorm bedacht bij mijn lied. Ik zing op het toneel, ik loop naar de voorste rij stoelen en gaan daar zitten alsof ik mijn eigen toeschouwer ben, draai me om naar de camera en playback weer verder. Dat vier maal zodat er vier mijzelven zijn op de voorste rij. Dan een stukje mondharmonica playbacken wat ze er later in zullen zetten. Ik vind alles goed. Er zijn nog meer uitvoerende artiesten. Bijvoorbeeld "Ramenzo" van Ronald Verstappen, die met het nummer Straatje van Vermeer later de eerste prijs zullen winnen en ene Stef Bos die het liedje Meeuw zingt. Allemaal nieuw, jong vers talent. (elke keer als ik Stef Bos op tv zie of iets over hem lees of hoor, denk ik shit….dat had ik moeten zijn). Ik zit bij de “schmink” naast Bart Peeters. De onvermijdelijke TV Belg, toen al.

→

Vervolg:

Ik vraag Peter S. om met mij mee te gaan naar de studio. Alleen is maar alleen, ik heb steun nodig. In de studio moet ik mijn liedje inzingen bij de muziekband die men al klaar heeft en die al een paar weken in huis had om te oefenen. Jan v.d. Voort speelt de gitaar, John Legrand (vroeger de mondharmonicaspeler bij Livin Blues, inmiddels ook al overleden) speelt de mondharmonica en Nard Rijnders, vaste begeleider van Herman van Veen speelt saxofoon. Nou, nou ik ben zeer vereerd.

Peter Blanker doet wat onverschillig en ik zing een paar keer het lied in. Het stuk dat ikzelf het lelijkst vind vinden zij het best. Ook heeft Jan v.d. Voort de muziek wat opgepitcht zodat de toonhoogte makkelijker bij mijn stem past. “Wel opletten bij de uiteindelijke mix hoor”, zeg ik nog. “Dat je niet terugpitcht naar de oorspronkelijke toonhoogte, want dan klinkt mijn stem raar zwaar”. “Nee, maak je maar geen zorgen”, zegt Jan v.d Voort “en tot ziens in Brussel”.

→

Al in 1981 schrijf ik een liedje dat voortkomt uit een dip tijdens de periode met de Swildanceband, als ik moe ben en er de betrekkelijkheid van al dat gedoe weer eens in zie. Het heet "Vandaag of Morgen". In 1985 is er een tv serie bij de KRO en BRT die gaat over Kleinkunst. "Een kwarteeuw Kleinkunst". Alle Nederlandse en Vlaamse liedjesschrijvers en zangers van de jaren 60 tot aan 1985 komen in verschillende afleveringen aan bod. Als de serie is afgelopen biedt men de mogelijkheid voor nieuwe liedjesschrijvers om een liedje in te sturen. Ik doe vandaag of morgen op de post en vergeet het hele geval.

→